950. “Nie będę marnował czasu”

Wybitny fizyk, profesor i pisarz w pewnym momencie swego życia zdecydował się na zmianę, która ujął w słowach: „Nie będę marnował więcej czasu”.

„Od tego momentu pracowałem od świtu do nocy na pewnym projektem. Każdą chwilę dnia poświęcałem tej pracy. Tak rozplanowałem dzień, że poza tą pracą nie miałam czasu na nic innego. Byłem zadowolony, że nie tracę czasu…

Moje myśli i marzenia zamknąłem za poczwórnym murem, jaki wyznaczała realizacja mojego projektu. Ująłem moje myśli w rygory podporządkowane pracy tak, że nie było miejsca na zastanowienie się nad życiem, zabawą, czy rozrywką. Kim się stałem? Robotem? Trybikiem w wielkiej maszynie? Skutecznie działającą maszyną? 

 Mogłem sobie przypomnieć czas mojego dzieciństwa, kiedy żyłem inaczej. Pamiętam jak wracałem ze szkoły do domu, wybierając dłuższą drogę przez las. Chłonąłem ciszę, która mącił tyko szelest liści pod moimi stopami. Siadałem nad brzegiem stawu Cornfield i marnowałem całe godziny, gapiąc się na kijanki w płytkiej wodzie lub patrząc na trawy wodne uginające w łagodnym powiewie wiatru. Pogrążałem się w zadumie. Zadawałem sobie pytania i szukałem odpowiedzi: co chciałbym mieć na obiad dziś wieczorem, czy Bóg jest mężczyzną, czy kobietą, czy kijanki wiedzą kiedy przemienią się żaby, czy będziemy czuć, gdy umrzemy, kim chciałbym być, gdy dorosnę, myślałem o świeżym sińcu na prawym kolanie… Aż przyszedł moment postanowienia, że nigdy nie będę tak marnował czasu.

Co straciłem, gdy przyrzekłem sobie, że nie będę <marnował więcej czasu….?>  Czuję, że straciłem coś z mego wewnętrznego ja. Prze to wewnętrzne ja rozumiem coś, co marzy, szuka, rozważa i ciągle pyta mnie: kim jestem i co jest najważniejsze w twoim życiu. Moje wewnętrzne ja jest obszarem prawdziwej wolności. Moje wewnętrzne ja zakorzenia mnie we mnie samego i w rzeczywistość, w której żyję…         Kiedy słucham mego wewnętrznego ja, słyszę oddech mego ducha. Ten oddech jest słaby i delikatny, potrzebuję ciszy i samotności, aby go usłyszeć… Bez tego oddechu i głosu wewnętrznego ja jestem więźniem otaczającego mnie świata. Nie wiem, co straciłem, nie wiem, kim jestem”. (Alan Lightman: Living With the Genie: Essays on Technology and the Quest for Human Mastery)