|

395. Zdrada powołania

Były senator USA Bill Bradley w swojej książce „Values of the Game” opisuje takie zdarzenie. Pewnego razu, w Chicago po skończonej grze w piłkę, podszedł do niego człowiek i zapytał go: „Czy ty naprawdę lubisz grać w piłkę?” „To moja pasja, mogę nawet teraz zacząć grę od nowa”- odpowiedział Bradley. „To wspaniałe”- mówi mężczyzna – „Wiesz, ja kiedyś grałem na trąbce. Myślę, że wiem co czujesz. Grałem w małym zespole muzycznym. Byliśmy bardzo dobrzy. Graliśmy na uczelni w każdy weekend. Na ostatnim roku nasz zespół otrzymał propozycję odbycia tournee artystycznego i nagrania płyty. Wszyscy się zgodzili z wyjątkiem mnie”. „Dlaczego się nie zgodziłeś”- pyta Bradley. „Mój ojciec sądził, że nie jest zbyt pewne zajęcie, nie daje stabilności finansowej, życiowej. Nie byłem pewien, co o tym sądzić. Zgodziłem się jednak z ojcem, że ten styl życia może być dobry na jakiś krótki czas. Ciągle jesteś w drodze. Żadnej pewności, co do następnej pracy. Nie możesz do końca zaplanować swojego życia. Dlatego poszedłem studiować prawo i całkowicie porzuciłem grę na trąbce. A teraz nie mam na to czasu”. „Czy lubisz prawo?” – pyta dalej Bradley. „Jest w porządku, ale jest ono niczym w porównaniu z grą na trąbce”- odpowiada młody mężczyzna.

Prawdopodobnie ten młody człowiek najpełniej zrealizowałby się jako muzyk. Wykonywałby to, co lubi i byłby szczęśliwszy. Jednak wybrał prawo, bo ukończenie studiów prawniczych dawało szansę dobrze płatnej pracy i poczucie stabilności życiowej. Nie sięgnął wyżej, bo bał się ryzyka. Według niego życie zażądało od niego zbyt wielkiego wyrzeczenia. Zapewne prowadzi teraz dostatnie życie, a głos trąbki dociera do niego jako wyrzut niespełnionego powołania.